Το «Μισολόγγι» του Δημήτρη Δημητρίου

«Ένα διπλούν πάθος κατέκαιε την ψυχήν του Δημητρίου: ο πόθος της απελευθερώσεως της μακρυνής Πατρίδος του, της οποίας παρηκολούθει τον τιτάνειον Αγώνα όταν έγραφε τα ποιήματά του, και η χειραφέτησις και αυτονόμησις της δευτέρας Πατρίδος του της Κροατίας, όπου είδε το φως της ζωής. ...Η ελληνική γλώσσα του ποιητού είναι η γλώσσα την οποίαν έμαθε κατά την παιδικήν του ηλικίαν εις τους κόλπους της οικογενείας του, χωρίς να έχη αργότερον την δυνατότητα, λόγω της απομονώσεως, να την καλλιεργήση και την τελειοποιήση». Κλεόβουλος Τσούρκας, για τον μεγάλο Κροάτη λογοτέχνη Ντιμίτριε Ντέμεταρ, με καταγωγή από την οικογένεια Δημητρίου της Σιάτιστας.

ΕΙΣ ΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΤΟΥ ΜΙΣΟΛΟΓΓΙΟΥ

Λοιπόν δω ήταν κείνη η φρουρά
Των ηρώων η οικεία,
Η δίνη της ελευθερίας στα νερά
Π’ εναυάγησε η τυραννία;

Τας τάξεις των θηριωδών βαρβάρων
Την Αίγυπτον που κατοικούν
Του Λεωνίδος έμαθε ο Χάρων
Μ’ εγγόνους ότι πολεμούν!

Έκθαμβη έμεινε η τυραννία
Με τον αναρίθμητόν της στρατόν
Ιδούσα τι κάμ’ η ελευθερία
Και με μιαν χούφταν σταθερών ανδρών!

Ω Μισολόγγι - πρόχωμα Ελλάδος
Το φόβητρον συ ήσουν και φθορά
Των Μουσουλμάνων ώσπερ της Παλλάδος
Εκείνη η χίμαιρα φοβερά

Που των Γιγάντων την αναίσχυντον ανδρείαν
Απέκρουσε ωσάν
Στον σκόπελον αποκρούεται στην τρικυμίαν
Το κύμα την σκληράν

Το παν χαλνάται και εσύ χαλάσθης
Αλλά ουχί διά της ανδρείας των εχθρών
Και συ, γη, με τα πλούτη σου επλάσθης
Διατί; Παρά δια ετούτον τον σκοπόν;

Κανένα επιτάφιον δεν ωραιίζει
Τους τάφους σας πατρίδος υπερασπισταί
Ό εις τα νέφη να υψώση σαν αξίζει
Το θάρρος σας που δεν νικήθηκε ποτέ

Αλλά αυτά τα ερείπια όπου σκεπάζουν
Υμών τα λείψανα ηρωικά
Πληγών γεμάτα λίαν σας εγκωμιάζουν
Παρ’ όλα τα μνημεία τεχνικά!