Ας αποφασίσουμε κι εμείς ως κοινωνία τι ακριβώς ζητάμε από τους εκκλησιαστικούς φορείς (μητροπόλεις, μονές κ.λπ.). Να αυτοσυντηρούνται ή να ζουν παρασιτικά;
Νομίζω ότι τα αυξανόμενα φαινόμενα "ιεράς επιχειρηματικότητας" δείχνουν προσπάθεια προσαρμογής στους νέους καιρούς και προετοιμασίας για το μέλλον. Προφανώς τα σημάδια δεν μπορούν να αγνοηθούν:
- Το κράτος θέλει να περιορίσει τις δαπάνες του και αποκρατικοποιεί - η μπάλα θα πάρει και την Εκκλησία, είναι απλά ζήτημα χρόνου
- Οι νεώτερες γενιές χειραφετούνται από τις παραδοσιακές σχέσεις με την εκκλησία και την τυφλή αποδοχή των όσων πράττουν οι ιεράρχες και οι κληρικοί εν γένει (μέχρι και gay γάμοι έγιναν χωρίς, ουσιαστικά, να ανοίξει μύτη)
- Η παραδοσιακή δεξιά είναι μειοψηφία στην κοινωνία - ο Τσίπρας και ο Φιντέλ είναι ινδάλματα που όμοιά τους δεν έχει να αντιτάξει η άλλη πλευρά
Ορισμένοι εκκλησιαστικοί φορείς μπορεί να θεωρούν ότι πάντα θα έχουν αδιαφανή οικονομικά, ότι θα τους στηρίζει το κράτος ή ακριβέστερα τα πολιτικά πρόσωπα με τα οποία σχετίζονται, διότι "αυτή είναι η Ελλάδα". Άλλοι δεν είναι τόσο σίγουροι και αναζητούν την τυπική εξασφάλιση και αυτονομία τους, "προσέχοντας για να έχουν" όταν κάποια στιγμή στο μέλλον η ροή από την κρατική κάνουλα θα περιοριστεί (ή θα στερέψει).
Εκτός αν έχουμε την ψευδαίσθηση ότι, στην εποχή της σκήτης-με-ντουζιέρα, της (κατά τον Basil Alexakis) "Παναγίας Παναφονίτισσας" και των ΜΚΟ, οι εκκλησιαστικοί φορείς θα ήταν πρόθυμοι να γυρίσουν σε λιτά, ασκητικά πρότυπα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου