Η σχέση μας με την Εφορία ή "η ζωή ποδήλατο"

Η φορολογία ήταν από τις αρχαίες ήδη κοινωνίες μια έκφραση της σχέσης εξουσίας του κράτους προς τον πολίτη. Κανείς δεν χαίρεται να πληρώνει φόρους. Αναγνωρίζουμε όμως ότι είναι μία από τις λίγες βεβαιότητες της ανθρώπινης ζωής (μαζί με τον τελικό μας θάνατο - "death and taxes" λένε στην Αμερική). Φυσικά, πρόσφατα είδαμε πόσο επιλεκτικά και προσβλητικά μπορεί να ακούγονται τα κελεύσματα για "φορολογική συνείδηση". Πέρα από την ελλιπή (ή ελλιπώς προβεβλημένη) λογοδοσία των δημόσιων φορέων (τόσα μάζεψα φέτος, τόσα ξόδεψα εδώ, εκεί και παραπέρα) υπάρχει μια δυσπιστία (για να το πούμε ευγενικά) από τα "πάνω", που εκδηλώνεται ως εξής:
- Συχνές αναφορές στη μάστιγα της φοροδιαφυγής
- "Σαφάρι" της Εφορίας
- Ασάφειες και παράθυρα, ώστε οι ημιπαράνομες (όπως λέμε ημιυπαίθριες) "αυθαιρεσίες" να τακτοποιούνται αργότερα επί πληρωμή
- Περαίωση, έκτακτες εισφορές και λοιπά νταβατζ... OOPS [λογοκρισία]
- Και (πέρα από τα παραπάνω ορατά και γνωστά στο πετσί όλων μας) μια τεράστια ακαμψία και απροθυμία να χρησιμοποιηθεί η φορολόγηση ως εργαλείο σε στοχευμένες δράσεις - ως κίνητρο για τον πολίτη και όχι για τις επιχειρήσεις, και ούτε ως επιδοματικό μέτρο

Ένα παράδειγμα για την τελευταία αυτή αναφορά απεικονίζεται (ΦΠΑ στα ποδήλατα - πηγή: www.podilates.gr). Τυπικά μπορεί να έχουν δίκιο οι του Υπουργείου, απλά νομίζω ότι αν ήθελαν να βοηθήσουν (αν είχαν πειστεί κάποιοι ευρύτερα σκεπτόμενοι στο ελληνικό δημόσιο ότι το κράτος δεν είναι μόνο για να εισπράττει αλλά και για να δημιουργεί) θα μπορούσαν να εφαρμόσουν μια φόρμουλα για ανάκτηση ΦΠΑ (χωρίς να χρειαστεί να μειώσουν το συντελεστή και να γίνουν ...αντικοινοτικοί).