"Αφεντικό",
Θέλω να σου γράψω δυο λόγια αποχαιρετιστήρια, πέρα από τα νοερά που είπα το απόγευμα της 30/3/'09.
Κατ' αρχήν, ούτε κι ο ίδιος δεν ξέρω γιατί σε λέω "αφεντικό". Δεν σε είχα ποτέ προϊστάμενο. Ίσως είναι επειδή ήσουν από τους μακροβιότερους ανθρώπους που γνώρισα. Σχεδόν έφτασες τον συνονόματο παππού μου - στα 95 είχε φύγει εκείνος, κάπου εκεί κι εσύ, ένα πάνω ένα κάτω μικρή σημασία έχει. Γεννημένοι κι οι δυο σας στην ελληνική (και τότε οθωμανική) ανατολή - να άλλο ένα κοινό.
Σε κάποια πάντως τον ξεπέρασες τον μπαρμπα-Γιάννη. Εκείνος τα τελευταία χρόνια ήταν κατάκοιτος. Εσύ όρθιος, σε κίνηση. Και πάντα με μια καρδιά παιδική, μια φύση καλλιτεχνική - γεμάτη "χρώμα" κι ας σε δυσκόλευαν, οπτικά, οι αποχρώσεις.
Υπάρχουν και άλλα, που τα είχα γράψει πριν από 9 μήνες (βλ. εδώ) και που νομίζω ότι έχουν να κάνουν με την αγάπη που είχα και έχω σε όλη τη διευρυμένη σου οικογένεια - και στην Πόλη που τους (σας) μεγάλωσε.
"Πλήρης ημερών" λέμε όλοι, κι όμως κάπου μέσα μας ξέρουμε ότι αυτό ποτέ δεν είναι απόλυτα σωστό... Ξέρουμε ποιαν πας να συναντήσεις. Εμάς όμως μας λείπεις και γι' αυτό θα μας επιτρέψεις ένα ερώτημα "ασεβές" (με την καλή έννοια, μια και το "εικονοκλαστικό" χιούμορ ποτέ δεν σου έλειψε):
"Πού πας, βρε Καραμήτρο;"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου