Με αφορμή κάποιες ιστορικές αναφορές

Αρθρογράφος και διανοητής, που - όσον αφορά τα νεοδημοκρατικά - δεν κρύβει την προτίμησή του στον απόγονο της Πηνελόπης Δέλτα, (σημείωση: έχουν πλάκα οι δεξιοί που ανακαλύπτουν τον αντιμητσοτακισμό - είναι σαν τους πασόκους που θάβουν τον Σημίτη, που βέβαια όσο κέρδιζε τις εκλογές μια χαρά ήταν), αναφέρεται μεταξύ άλλων σε τέσσερις μεγάλες στιγμές στις οποίες ο σύγχρονος ελληνισμός ύψωσε το ανάστημά του, και συγκεκριμένα:

• στην "επιβολή και υποβολή που φαίνεται πως ασκούσε η φυσική παρουσία του Ελευθέριου Βενιζέλου στους αλλοεθνείς συνομιλητές του"
• στο ΟΧΙ του Μεταξά
• στην "επίδειξη πυγμής από τον πρεσβύτερο Καραμανλή με την αποχώρηση από το ΝΑΤΟ"
• στο ΟΧΙ του Τάσσου Παπαδόπουλου στο σχέδιο Αννάν

Θα τα πιάσω ένα προς ένα (όπως εγώ τα βλέπω), αφού σημειώσω ότι - για εμένα - το ανάστημα μιας χώρας (κοινωνίας, κοινότητας, ομάδας γενικά) υψώνεται όχι τόσο με θορυβώδεις λεονταρισμούς αλλά κυρίως με αγώνα, δουλειά και αθόρυβη (συνήθως) συμβολή στο κοινό καλό. Προφανώς ο καθένας έχει τους δικούς του ήρωες.

Βενιζέλος: Αναμφισβήτητα η ακτινοβολία του ήταν μεγάλη (και η συνολική προσφορά του), υπάρχει όμως μια τεράστια συζήτηση (που ακόμη δεν έχει κλείσει ιστορικά - βλ. και την αναψηλάφηση της Δίκης των 6) για το πραγματικό, απτό αποτέλεσμα των μετά το 1914 ενεργειών του. Ο Μεταξάς είχε έγκαιρα δει το αδιέξοδο της μικρασιατικής περιπέτειας, στην οποία μας έβαλε ο Βενιζέλος ως αντάλλαγμα της συμμετοχής μας στον Μεγάλο Πόλεμο. Ωραία λοιπόν η σαγήνη αλλά σημασία έχει και η ουσία.

Μεταξάς: Το Alors, c' est la guerre - που ουσιαστικά και συμβολικά αποκαλούμε ΟΧΙ - προφανώς και το είπε ο Μεταξάς (και όχι ο ...λαός), έχοντας προετοιμάσει τη χώρα κατάλληλα και ουσιαστικά, και με έγκαιρη πρόσδεσή μας στο άρμα των Συμμάχων και ιδίως των Βρετανών (που έβαλαν πλάτη, ιδίως στο ναυτικό και όσο πλησίαζαν οι Γερμανοί, καθώς και αργότερα - μέχρι που, για το "ευχαριστώ", αρχίσαμε να τους πυροβολούμε στην Κύπρο, αλλά αυτή είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία). Μεγαλουργήσαμε, καμία αντίρρηση, ίσως όμως λίγο πιο μετρημένα απ' ό,τι το παρουσιάζουμε στις πανηγυρικές ομιλίες.

Καραμανλής: Εδώ γελάμε ή μάλλον κλαίμε. Η Κύπρος ήταν μακριά και ο Καραμανλής επέστρεψε στα πλαίσια μιας λύσης-πακέτο, που έδενε τα χέρια μας όσον αφορά την εκδίωξη του Αττίλα ή την αποτροπή της επέκτασής του. Από το στρατιωτικό σκέλος (και όχι γενικώς από το ΝΑΤΟ) φύγαμε για λόγους εσωτερικής πολιτικής (το κλίμα ήταν τέτοιο που ακόμη και στις συγκεντρώσεις του Καραμανλή υπήρχαν πανώ με σύνθημα "Ο Κίσιγκερ στη Νυρεμβέργη!") και επανήλθαμε το 1980 που ηρέμησαν λίγο τα πράγματα.

Παπαδόπουλος: Η επιτυχία μας το 2004 ήταν ο συνδυασμός του ελληνοκυπριακού ΟΧΙ με την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. - που μεθοδικά είχε δουλευτεί τα προηγούμενα χρόνια από Κρανιδιώτη και (δεν κάνει κακό να το πούμε:) Γιώργο Παπανδρέου. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος ορθά υποστήριξε το ΟΧΙ: σίγουρα δεν εδικαιούτο να παραδώσει κοινότητα αντί για το αναγνωρισμένο κράτος που είχε παραλάβει. Ως συνεργάτης όμως του Μακαρίου δεν ήταν άμοιρος ευθυνών (κι αυτός και πολλοί άλλοι, Κύπριοι και λοιποί Έλληνες) για τον τραυματισμό που υπέστη αυτό το (ιδιόμορφο σίγουρα) κράτος μεταξύ '63 και '74.