Haze

Δεν μπορώ να ξέρω αν η μοναχή Θεονύμφη, ως Μαίρη Αλεξοπούλου των sixties, πράγματι σκεφτόταν "τον Χριστούλη" (όπως την άκουσα σήμερα να δηλώνει σε τηλεοπτικό σταθμό) όποτε τραγουδούσε διασκευασμένα ιταλικά κομμάτια όπως την Μπάμπολα. Στην "95% ορθόδοξη" Ελλάδα πάντως, "τον Χριστούλη" οι περισσότεροι τον θυμόμαστε μόνο ορισμένες μέρες όπως σήμερα (Μ. Παρασκευή).

Το τελευταίο διάστημα, τα χρηματοοικονομικά θέματα κυριαρχούν στην επικαιρότητα - και κάποιοι θεωρούν "ασύμβατη" αυτή την ενασχόληση με την (υποτίθεται) "ανάργυρη" χριστιανική αντίληψη. Οπότε, ειδικά φέτος, η προηγούμενη διαπίστωση ίσως θεωρηθεί ότι ισχύει ακόμη περισσότερο.

Δεν είμαι θεολόγος/θρησκειολόγος και δεν μπορώ να κρίνω αν η Α ή Β θρησκεία είναι περισσότερο ή λιγότερο "υλιστική". Καταλαβαίνω το στοιχειώδες: επειδή η ύλη είναι μέρος της καθημερινότητας, οι θρησκείες - λόγω της αποστολής τους - τείνουν να αποστασιοποιούνται και να στέκονται κριτικά απέναντι στο χρήμα.

Κάποιοι απλοποιούν λέγοντας ότι το Ισλάμ είναι εναντίον των τόκων, αν και διαβάζοντας προσεκτικότερα μπορεί κανείς να δει πού διαφοροποιείται το Islamic banking από το συμβατικό. Ο χριστιανισμός όπως εγώ τον κατάλαβα στα σχολικά μου χρόνια δεν απαγόρευε (ίσα-ίσα, ενθάρρυνε) τον τόκο ως παραγωγικότητα (βλ. "φυὲν ἐποίησεν καρπὸν ἑκατονταπλασίονα" - Κατά Λουκάν, η' 8). Είναι σίγουρα ακροβατική - και γίνεται όλο και περισσότερο - η εφαρμογή θρησκευτικών αρχών (ακριβέστερα: η εφαρμογή αρχών εν γένει...) σε μια ζωή όλο και πιο χαοτική και πολυσυλλεκτική. 

Το φετινό "4Χ4" Πάσχα είναι το πιο πρώιμο που θα ζήσουμε ποτέ όσοι είμαστε ορθόδοξοι (ρεαλιστικά κανείς από τους σημερινούς αναγνώστες δεν θα ζει το 2105 που θα έρθει το επόμενο - αν και με την επιστήμη πάντα ελπίζουμε...). Ένα σχεδόν εξίσου πρώιμο (1980, 6 Απριλίου) ήταν, πάντως, ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα της παιδικής μου ηλικίας - σε ένα νησί στολισμένο (όπως ποτέ δεν το είχα δει) από την ανοιξιάτικη φύση. Χωρίς σούβλες (που κάποτε μόνο η Ρούμελη γνώριζε) αλλά με ακολουθία Παθών σε ξωκκλήσι - και με ροδοπέταλα (αν θυμάμαι καλά) να πέφτουν απ' τα μπαλκόνια τη Μεγάλη Παρασκευή, καθώς ο επιτάφιός "μας" όδευε προς την κεντρική πλατεία για να συναντήσει τους άλλους τρεις της κωμόπολης. Έκτοτε είμαι πεπεισμένος ότι η τσίκνα δεν είναι το παν...


Καλή Ανάσταση!