Hic Corinthus hic saltus

Η περασμένη Πέμπτη (8/4/'10) θα πρέπει να ήταν η παγκόσμια ημέρα χαϊδέματος μηχανόβιων. Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι ήταν εντυπωσιακό το θέαμα του δικυκλιστή που πήδηξε πάνω από τη διώρυγα. Φαίνεται ότι θα ήταν παράταιρο και ξενέρωτο, μια τέτοια μέρα, να γραφτεί κάτι για το ατύχημα - ευτυχώς, απ' ό,τι φαίνεται, χωρίς ανεπανόρθωτες συνέπειες - που έγινε το ίδιο απόγευμα στα Καλάμια Κορίνθου μπροστά στα μάτια δικών μου ανθρώπων. Ατύχημα, με αποκλειστικό υπαίτιο έναν (μάγκα, προφανώς) μοτοσικλετιστή, που θεώρησε ότι στο πεζοδρομημένο οδικό τμήμα στα Καλάμια γίνεται ανεκτή η κυκλοφορία πάσης φύσεως τροχοφόρων, ακόμη και μηχανοκίνητων. Ένα, απρόσεκτο προφανώς, παιδάκι έκανε το λάθος, κινούμενο ανάμεσα στα τραπεζοκαθίσματα και την παραλία, να βρεθεί στο δρόμο του ξένοιαστου καβαλάρη. Κλήθηκαν και κατέφθασαν ασθενοφόρο και αστυνομία, που δεν ξέρω αν τελικά έκαναν κάτι, διότι το παιδάκι μάλλον δεν έχρηζε διακομιδής, απλά βρισκόταν σε σοκ, εμφανώς παραδειγματισμένο από το πάθημά του.

Το "κλου", που το παρατήρησα και ο ίδιος, ήταν τα μαρσαρίσματα δύο τουλάχιστον μοτοσικλετών επί του πεζοδρόμου, την ώρα που οι αστυνομικοί αναχωρούσαν από το σημείο, προφανώς ανακουφισμένοι που "πέρασε κι αυτό" ή, ποιος ξέρει, έτοιμοι για άλλες "επικίνδυνες αποστολές". Τους πέρασε άραγε από το μυαλό ότι μπροστά τους (δηλ. προκλητικά) κάποιοι φέρονταν παράνομα; Μήπως και αυτοί, όπως και οι δαιμόνιοι ρεπόρτερ και ευαίσθητοι πολίτες, έχουν (έχουμε) εθιστεί στο θέαμα μοτοσικλετών αλλά και αυτοκινήτων που περιφέρονται στον πεζόδρομο, αντί οι κάτοχοί τους να παρκάρουν και να περπατήσουν την αστρονομική απόσταση των 100 μέτρων; Ή μήπως τα Καλάμια είναι κατά βάθος αυτοκινητόδρομος και δεν το ξέρουμε;