27 Απρ 2011

Ταΐζοντας τον Μολώχ

Δεν είμαι σίγουρος αν η ηλιθιότητα είναι τελικά ανίκητη, έχω όμως πειστεί ότι συντηρείται από τη "δημοσιογραφία", αν κρίνω από παραδείγματα όπως η αναφορά (ηλεκτρονικών και έντυπων) ΜΜΕ στον φόρο αίματος των εορταστικών περιόδων στην άσφαλτο.

Τα τελευταία χρόνια, που ευτυχώς έχουν κάπως μειωθεί οι αριθμοί των νεκρών, η πρακτική της καταμέτρησης άλλαξε. Η περίοδος αναφοράς τώρα πια απλώνεται από την Παρασκευή "του Λαζάρου" (με τη συμβολική της αξία) μέχρι την Κυριακή ή τη Δευτέρα "του Θωμά" - για να πειστούν και οι πιο δύσπιστοι ότι το Πάσχα σκοτώνεται κόσμος στους δρόμους. Έτσι αβγατίζουν τα θανατηφόρα και γίνονται 30 ή 40, ένα νούμερο αρκετά πιο χορταστικό σε σύγκριση με το απλό εορταστικό τετραήμερο.

Αν κάποιος κάνει τον κόπο (μερικών δευτερολέπτων άσκηση είναι) να διαιρέσει θύματα προς ημέρες, θα διαπιστώσει ότι ο αριθμός μπορεί να μην ξεπερνά τον μέσο όρο, που για την Ελλάδα ανέρχεται σε 5 περίπου νεκρούς ημερησίως. Ίσως πάλι να είναι και αισθητά μικρότερος, μια και - σε σχέση με την "τυπική" κατάσταση - τα οχηματοχιλιόμετρα διαφέρουν (περισσότερα στους άξονες μετακίνησης μεγάλων αποστάσεων αλλά πολύ λιγότερα στις πόλεις), όπως και τα χαρακτηριστικά του πληθυσμού των οδηγών & η συμπεριφορά τους. Δεν πρέπει, τέλος, να παραγνωρίζουμε και τον παράγοντα της "τυχαιότητας" - του χρόνου μπορεί να συμβούν περισσότερα ατυχήματα, "γιατί έτσι".

Το μόνο ελαφρυντικό για αυτή την παραπλανητική τακτική, που ούτως ή άλλως δεν βοηθά και τόσο στην εμπέδωση αισθήματος ευθύνης στους οδηγούς (οι περισσότεροι χαίρονται που επέστρεψαν με ασφάλεια, αλλά θεωρούν ότι τα ατυχήματα συμβαίνουν μόνο στους άλλους, τους απρόσεκτους), είναι η χρονική συγκυρία - το να συμβαίνει ο θάνατος ή ο βαρύς τραυματισμός σε σημαντικές ημέρες γιορτής, και μάλιστα εκείνης που συνδέεται με την έννοια της Ανάστασης, η οποία δυστυχώς διαπιστώνεις ότι δεν επέρχεται άμεσα στον καθένα.


Δεν υπάρχουν σχόλια: