Ο φουσκομάγουλος Χανς Ντίτριχ Γκένσερ ήταν ο "αιώνιος" Υπ.Εξ. της Ομοσπονδιακής Γερμανίας. Το μικρό του κόμμα ήταν διαρκώς στην κυβέρνηση μεταξύ 1969 και 1998. Γιατί; Ήταν "κεντρώο" και συμμαχούσε με έναν, κάθε φορά, από τους δύο "μεγάλους". Αρχικά με τους σοσιαλδημοκράτες των Μπραντ και Σμιτ - και, από το 1982, με τους συντηρητικούς χριστιανο-κάτι* του Κολ.
Ο φουσκωτός Ευάγγελος Βενιζέλος δηλώνει ότι κυβέρνηση χωρίς το Πασόκ δεν γίνεται. Ως τύποις σοσιαλδημοκρατικό κόμμα κατ' αρχήν τοποθετείται στην κεντροαριστερά και ελπίζει να γίνει το υπεύθυνο αντίβαρο στον καλπάζοντα Τσίπρα. Στην ίδια γραμμή, η Άννα Διαμαντοπούλου μιλά για ριζοσπαστική σοσιαλδημοκρατία (!), χωρίς ωστόσο να παραλείπει να τονίσει ότι, παρόλη τη διαχρονική σημασία του διαχωρισμού δεξιάς-αριστεράς:
"Σήμερα, με τη χώρα σε βαθιά κρίση και πρώτη επιλογή την επιβίωσή της οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις συναντώνται στο κέντρο".
Με λίγα λόγια, το Πασόκ σήμερα δηλώνει "και με τον αστυφύλαξ, και με τον χωροφύλαξ"! Αν βγει πρώτη η Νέα Δημοκρατία, τότε ο Βενιζέλος θα τιμήσει τις υπογραφές του και θα συγκυβερνήσουν τα φιλοευρωπαϊκά coalition parties. Αν βγει πρώτος ο Σύριζα, τότε το Πασόκ θα συμπράξει με Τσίπρα και Κουβέλη, ώστε η "δημοκρατική προοδευτική πλειοψηφία" να επαναδιαπραγματευτεί τα μισθολογικά και μερικά ακόμη σημεία των Μνημονίων - για τα οποία, όπως είπαν Φώφη, Άννα κ.λπ., ευθύνονται η Μερκοζύ και ο Σαμαράς (και κανείς άλλος).
Έτσι ίσως εξηγείται και η, τουλάχιστον παράξενη, δήλωση του συνταγματολόγου, ότι το ποσοστό 13% - χαμηλότερο κι απ' αυτό του 1974 - αποτελεί "αφετηρία" για το Πασόκ. Με το Σαμαρά απασχολημένο, χρησιμοποιώντας Ανατολάκηδες και Πλεύρηδες, κυρίως με το να συμπιέσει τα "τέρατα" που ξεπήδησαν στα δεξιά του, στην Ιπποκράτους θεωρούν ότι ο χώρος του Κέντρου παραμένει "γήπεδο" του Κινήματος, ακόμη κι αν σ' αυτή τη συγκυρία "(συγ)κινεί" λιγότερους.
"Αφετηρία", λοιπόν, όχι απαραίτητα για ποσοτική άνοδο (αύξηση ψήφων και εδρών και επάνοδο στις θέσεις 1-2), αλλά για ποιοτική μεταβολή, που θα καλύπτει ένα ευδιάκριτο niche (άντε, segment), μερίδιο, του εκλογικού σώματος. Ο κίνδυνος του γκενσερισμού, φυσικά, είναι το κεντρώο κόμμα-μπαλαντέρ να αποκτήσει όλα τα κουσούρια του γερμανικού Φιλελεύθερου Κόμματος. Με την παρεξηγημένη λέξη δεν εννοώ να επιστρέψει στο Πασόκ ο γκέη ακτιβιστής Βαλλιανάτος (μετά τα νούμερα Τζήμερου) ως έλληνας Westerwelle**, αλλά τη μεταβολή του Κινήματος σε κόμμα-ασανσέρ, με ποσοστά κατά κανόνα μικρά, που έδωσαν παλιότερα στο Freie Demokratische Partei (FDP) το προσωνύμιο Fast Drei Prozent - "σχεδόν τρία τοις εκατό".
*Το λαϊκό δεξιό κόμμα λέγεται χριστιανοδημοκρατικό στη λοιπή Γερμανία και χριστιανοκοινωνικό στη Βαυαρία.
**Ο δηλωμένος ομοφυλόφιλος γερμανός Υπ.Εξ., βασικό στέλεχος του σημερινού γκενσερικού κόμματος.
Ο φουσκωτός Ευάγγελος Βενιζέλος δηλώνει ότι κυβέρνηση χωρίς το Πασόκ δεν γίνεται. Ως τύποις σοσιαλδημοκρατικό κόμμα κατ' αρχήν τοποθετείται στην κεντροαριστερά και ελπίζει να γίνει το υπεύθυνο αντίβαρο στον καλπάζοντα Τσίπρα. Στην ίδια γραμμή, η Άννα Διαμαντοπούλου μιλά για ριζοσπαστική σοσιαλδημοκρατία (!), χωρίς ωστόσο να παραλείπει να τονίσει ότι, παρόλη τη διαχρονική σημασία του διαχωρισμού δεξιάς-αριστεράς:
"Σήμερα, με τη χώρα σε βαθιά κρίση και πρώτη επιλογή την επιβίωσή της οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις συναντώνται στο κέντρο".
Με λίγα λόγια, το Πασόκ σήμερα δηλώνει "και με τον αστυφύλαξ, και με τον χωροφύλαξ"! Αν βγει πρώτη η Νέα Δημοκρατία, τότε ο Βενιζέλος θα τιμήσει τις υπογραφές του και θα συγκυβερνήσουν τα φιλοευρωπαϊκά coalition parties. Αν βγει πρώτος ο Σύριζα, τότε το Πασόκ θα συμπράξει με Τσίπρα και Κουβέλη, ώστε η "δημοκρατική προοδευτική πλειοψηφία" να επαναδιαπραγματευτεί τα μισθολογικά και μερικά ακόμη σημεία των Μνημονίων - για τα οποία, όπως είπαν Φώφη, Άννα κ.λπ., ευθύνονται η Μερκοζύ και ο Σαμαράς (και κανείς άλλος).
Έτσι ίσως εξηγείται και η, τουλάχιστον παράξενη, δήλωση του συνταγματολόγου, ότι το ποσοστό 13% - χαμηλότερο κι απ' αυτό του 1974 - αποτελεί "αφετηρία" για το Πασόκ. Με το Σαμαρά απασχολημένο, χρησιμοποιώντας Ανατολάκηδες και Πλεύρηδες, κυρίως με το να συμπιέσει τα "τέρατα" που ξεπήδησαν στα δεξιά του, στην Ιπποκράτους θεωρούν ότι ο χώρος του Κέντρου παραμένει "γήπεδο" του Κινήματος, ακόμη κι αν σ' αυτή τη συγκυρία "(συγ)κινεί" λιγότερους.
"Αφετηρία", λοιπόν, όχι απαραίτητα για ποσοτική άνοδο (αύξηση ψήφων και εδρών και επάνοδο στις θέσεις 1-2), αλλά για ποιοτική μεταβολή, που θα καλύπτει ένα ευδιάκριτο niche (άντε, segment), μερίδιο, του εκλογικού σώματος. Ο κίνδυνος του γκενσερισμού, φυσικά, είναι το κεντρώο κόμμα-μπαλαντέρ να αποκτήσει όλα τα κουσούρια του γερμανικού Φιλελεύθερου Κόμματος. Με την παρεξηγημένη λέξη δεν εννοώ να επιστρέψει στο Πασόκ ο γκέη ακτιβιστής Βαλλιανάτος (μετά τα νούμερα Τζήμερου) ως έλληνας Westerwelle**, αλλά τη μεταβολή του Κινήματος σε κόμμα-ασανσέρ, με ποσοστά κατά κανόνα μικρά, που έδωσαν παλιότερα στο Freie Demokratische Partei (FDP) το προσωνύμιο Fast Drei Prozent - "σχεδόν τρία τοις εκατό".
*Το λαϊκό δεξιό κόμμα λέγεται χριστιανοδημοκρατικό στη λοιπή Γερμανία και χριστιανοκοινωνικό στη Βαυαρία.
**Ο δηλωμένος ομοφυλόφιλος γερμανός Υπ.Εξ., βασικό στέλεχος του σημερινού γκενσερικού κόμματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου