Από τα όσα έγραψε και είπε πριν μια βδομάδα ο Αλέκος Παπαδόπουλος - βασικός συντελεστής της αθόρυβης, απρόσμενα καλής διακυβέρνησης στην τελευταία διετία του Ανδρέα Π. - συγκράτησα ότι τα "μνημόνια" θα έπρεπε να είναι, και θα μπορούσαν έστω και τώρα να γίνουν, το "παραπλήρωμα" μιας εθνικής πολιτικής που θα όριζε στόχους για τη χώρα.
Ο θεσπρωτός πρώην υπουργός, από ευγένεια και κοσμιότητα, δεν ήθελε να φανεί πολύ απαισιόδοξος ούτε ιδιαίτερα "κακός" για τους συναδέλφους του πολιτικούς. Μπορεί να ελπίζει ότι θα κληθεί να συμβάλει σε μια τέτοια προσπάθεια. Μακάρι, δεν θα μας κακόπεφτε, το θεωρώ όμως απίθανο. Ήδη η τρικομματική κυβερνά επί ένα χρόνο. Θα κριθεί στο (όποιο) τέλος, παρατηρώ όμως ότι μέχρι τώρα δεν έχει δείξει τη διάθεση να χαράξει στρατηγική και να εμπνεύσει. Μπορεί κάποιοι στους κόλπους της να έχουν έτοιμη την απάντηση, ότι διαχειρίζονται "φλέγοντα προβλήματα" που δεν επιτρέπουν τέτοιες πολυτέλειες.
Ας μη γίνω κι εγώ επικριτικός μια και είμαι έξω απ' το χορό και δεν έχω να κάνω "μπουγάδα" όπως αυτοί. Κοιτάζοντας όμως μπροστά, βλέπω ότι έχουμε κάπου 12 μήνες μέχρι το πολιτικό "τεστ" των κυβερνητικών εταίρων, τις δημοτικές και ευρωβουλευτικές εκλογές. Αν λοιπόν μέχρι τώρα απετέλεσε πολυτέλεια η δημόσια συζήτηση ή έστω έκθεση μιας εθνικής στρατηγικής, τι θα συμβεί από δω και πέρα, όσο τα τρία κόμματα θα έχουν το νου τους στο πώς θα αποφύγουν την πανωλεθρία τόσο έξω όσο και μέσα;
Ακόμη κι αν βγουν μπροστά οι ευπατρίδεις, με τρόπο σαν κι αυτόν που οραματίζεται ο "κυρ Αλέκος", πόσο θα αντέξουν τα συμπολιτευόμενα κομματικά "μαγειρεία" τον πειρασμό της ανάλωσης ενέργειας (και πόρων) στην εύρεση της κατάλληλης απάντησης στην ανέξοδη, "αγανακτισμένη" αντιπολιτευόμενη ψήφο;
Θα αγνοήσει η ΝΔ τους μαχητικούς ακροδεξιούς που θα διεκδικήσουν τις πόλεις, τονίζοντας την υποβάθμιση και την, όπως και να το κάνουμε, αυξημένη εγκληματικότητα;
Δεν θα επιδιώξει ο κεντροαριστερός χώρος να κατεβάσει μια ενιαία λίστα στις ευρωεκλογές, ώστε να κρατηθεί (με κάποιους κράχτες) σε ένα διψήφιο (ει δυνατόν) ποσοστό-πρόκριμα για τα μελλούμενα;
Οι πασόκοι, που επί ΓΑΠ (2010, όταν δεν "έτσουζε" πολύ το μνημόνιο) είχαν δει να εκλέγονται ουκ ολίγοι "πράσινοι" δήμαρχοι (και περιφερειάρχες), διαπιστώνουν - παρά τα "χάλια" του Κινήματος - ότι αυτοί ακόμη, όπως και διάφοροι συνδικαλιστές κ.λπ. που αρνούνται να γίνουν Σύριζα, αποτελούν μη αμελητέες νησίδες επιβίωσης του "χώρου". Αν μάλιστα ποντάρουν, με τη βοήθεια σιωπηρής στήριξης της ΝΔ, στο 1-2 του 2010, δηλ. τους μεγάλους δήμους που είχαν κερδίσει οι υποψήφιοι που έχαιραν στήριξης και από τη ΔΗΜΑΡ (Καμίνης-Μπουτάρης), ίσως σώσουν και την παρτίδα.
Την παρτίδα, λέμε. Το να βοηθήσουν την πατρίδα, τόσο οι Πασοκοδημαρίτες όσο κι οι Νεοδημοκράτες, το βλέπω να περνάει (ή μάλλον να μένει) σε δεύτερη μοίρα.
Είναι κρίμα. Και δυστυχώς γι' αυτό φταίει, μεταξύ άλλων, ο Ραγκούσης, που πίστευε ότι το Πασόκ - μετά την οικονομική ανάκαμψη του ...2011 - θα επανεκλεγόταν το 2013, καθιστώντας τις διπλές εκλογές Ευρώπης-αυτοδιοίκησης (τις οποίες και όρισε να συμπέσουν το 2014) έναν ευχάριστο περίπατο!
Κατά βάθος, βέβαια, ο Νταλάρας φταίει, αλλά αυτό θα το εξηγήσω άλλη φορά
Ο θεσπρωτός πρώην υπουργός, από ευγένεια και κοσμιότητα, δεν ήθελε να φανεί πολύ απαισιόδοξος ούτε ιδιαίτερα "κακός" για τους συναδέλφους του πολιτικούς. Μπορεί να ελπίζει ότι θα κληθεί να συμβάλει σε μια τέτοια προσπάθεια. Μακάρι, δεν θα μας κακόπεφτε, το θεωρώ όμως απίθανο. Ήδη η τρικομματική κυβερνά επί ένα χρόνο. Θα κριθεί στο (όποιο) τέλος, παρατηρώ όμως ότι μέχρι τώρα δεν έχει δείξει τη διάθεση να χαράξει στρατηγική και να εμπνεύσει. Μπορεί κάποιοι στους κόλπους της να έχουν έτοιμη την απάντηση, ότι διαχειρίζονται "φλέγοντα προβλήματα" που δεν επιτρέπουν τέτοιες πολυτέλειες.
Ας μη γίνω κι εγώ επικριτικός μια και είμαι έξω απ' το χορό και δεν έχω να κάνω "μπουγάδα" όπως αυτοί. Κοιτάζοντας όμως μπροστά, βλέπω ότι έχουμε κάπου 12 μήνες μέχρι το πολιτικό "τεστ" των κυβερνητικών εταίρων, τις δημοτικές και ευρωβουλευτικές εκλογές. Αν λοιπόν μέχρι τώρα απετέλεσε πολυτέλεια η δημόσια συζήτηση ή έστω έκθεση μιας εθνικής στρατηγικής, τι θα συμβεί από δω και πέρα, όσο τα τρία κόμματα θα έχουν το νου τους στο πώς θα αποφύγουν την πανωλεθρία τόσο έξω όσο και μέσα;
Ακόμη κι αν βγουν μπροστά οι ευπατρίδεις, με τρόπο σαν κι αυτόν που οραματίζεται ο "κυρ Αλέκος", πόσο θα αντέξουν τα συμπολιτευόμενα κομματικά "μαγειρεία" τον πειρασμό της ανάλωσης ενέργειας (και πόρων) στην εύρεση της κατάλληλης απάντησης στην ανέξοδη, "αγανακτισμένη" αντιπολιτευόμενη ψήφο;
Θα αγνοήσει η ΝΔ τους μαχητικούς ακροδεξιούς που θα διεκδικήσουν τις πόλεις, τονίζοντας την υποβάθμιση και την, όπως και να το κάνουμε, αυξημένη εγκληματικότητα;
Δεν θα επιδιώξει ο κεντροαριστερός χώρος να κατεβάσει μια ενιαία λίστα στις ευρωεκλογές, ώστε να κρατηθεί (με κάποιους κράχτες) σε ένα διψήφιο (ει δυνατόν) ποσοστό-πρόκριμα για τα μελλούμενα;
Οι πασόκοι, που επί ΓΑΠ (2010, όταν δεν "έτσουζε" πολύ το μνημόνιο) είχαν δει να εκλέγονται ουκ ολίγοι "πράσινοι" δήμαρχοι (και περιφερειάρχες), διαπιστώνουν - παρά τα "χάλια" του Κινήματος - ότι αυτοί ακόμη, όπως και διάφοροι συνδικαλιστές κ.λπ. που αρνούνται να γίνουν Σύριζα, αποτελούν μη αμελητέες νησίδες επιβίωσης του "χώρου". Αν μάλιστα ποντάρουν, με τη βοήθεια σιωπηρής στήριξης της ΝΔ, στο 1-2 του 2010, δηλ. τους μεγάλους δήμους που είχαν κερδίσει οι υποψήφιοι που έχαιραν στήριξης και από τη ΔΗΜΑΡ (Καμίνης-Μπουτάρης), ίσως σώσουν και την παρτίδα.
Την παρτίδα, λέμε. Το να βοηθήσουν την πατρίδα, τόσο οι Πασοκοδημαρίτες όσο κι οι Νεοδημοκράτες, το βλέπω να περνάει (ή μάλλον να μένει) σε δεύτερη μοίρα.
Είναι κρίμα. Και δυστυχώς γι' αυτό φταίει, μεταξύ άλλων, ο Ραγκούσης, που πίστευε ότι το Πασόκ - μετά την οικονομική ανάκαμψη του ...2011 - θα επανεκλεγόταν το 2013, καθιστώντας τις διπλές εκλογές Ευρώπης-αυτοδιοίκησης (τις οποίες και όρισε να συμπέσουν το 2014) έναν ευχάριστο περίπατο!
Κατά βάθος, βέβαια, ο Νταλάρας φταίει, αλλά αυτό θα το εξηγήσω άλλη φορά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου