Γειτονιά χωρίς όνομα

Το καλοκαίρι του '75 οι γονείς μου με πήραν μαζί για να δούμε ένα κενό διαμέρισμα. Τότε έμαθα ή μάλλον συνειδητοποίησα ότι θα άλλαζα και πάλι γειτονιά. Από το ρετιρέ τριάρι της Καλλιθέας μετοικήσαμε σε ένα σπίτι που βόλευε τον πατέρα μου για τη νέα του δουλειά (αυτή από την οποία δεν πρόλαβε να πάρει σύνταξη). Γίναμε πειραιώτες (ολυμπιακοί ήμασταν από πριν).

Μεγάλωσα σ' αυτή τη γειτονιά που δεν είχε όνομα - κοντινότερο προσδιοριστικό της, το παλιό εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας του Ρετσίνα, που ήδη είχε δώσει τη θέση του σε σχολικό συγκρότημα. Δεν ήταν ούτε Καστέλλα (δεν έβλεπε θάλασσα γαρ), ούτε Κρητικά (παρότι στις παρυφές τους), ούτε Γούβα (διότι παραπέρα υπήρχε η ορίτζιναλ, αυτή του Βάβουλα).

Ο μη εικονογραφημένος οδηγός "Γαβριηλίδη" (για τον Πειραιά του '70) έλεγε ότι η Λοχαγού Ρεπετσά - η μόνη οδός που ανήκει εξ ολοκλήρου στη γειτονιά "μας" - βρίσκεται στο Κέντρο του Πειραιά. Ούτε ως κέντρο νιώθαμε όμως, κι ας ήμασταν μόνο 12 λεπτά ποδαράτα από το Δημοτικό Θέατρο. Εν μέρει έφταιγε η κακή συγκοινωνιακή σύνδεση προς το κέντρο: γινόταν με τρόλλεϋ μέσω Πασαλιμανιού (η επιστροφή ήταν ευκολότερη λόγω της μονοδρομημένης Τζαβέλλα). Αυτό δεν έχει αλλάξει μέχρι και σήμερα.

Πολλά άλλα μεταβλήθηκαν μέσα στα 34 αυτά χρόνια. Τα μονώροφα ή διώροφα με τις αυλές έχουν σχεδόν εξαφανιστεί. Ο πληθυσμός αυξήθηκε, τα αυτοκίνητα το ίδιο. Οι λέσχες του Εθνικού Πειραιώς πέθαναν μαζί με τους παλιούς οπαδούς. Οι βιομηχανίες μία-μία έκλεισαν.

Συνεχίσαμε πάντως να βλέπουμε, μπλε λόγω απόστασης, τον Υμηττό στο βάθος, μια και στα σχολεία δεν έγιναν περαιτέρω "πανωσηκώματα". Και οι πανηγυρισμοί από τα γκολ στο Καραϊσκάκη ακούγονται, όπως πάντα, με την ίδια καθυστέρηση 2,5 δευτερολέπτων (αφού η ταχύτητα του ήχου παραμένει διαχρονικά σταθερή).

Τη γειτονιά την αποφεύγω εδώ και πολύ καιρό. Δεν θα ήθελα να ξαναμείνω σ' αυτήν. Δεν είναι αυτή που ήξερα, δεν είμαι εγώ πια ο ίδιος. Σύντομα θα πάψω να έχω και τον παραμικρό λόγο να περνάω από εκεί. Οι αγώνες ποδοσφαίρου (συνήθως μονότερμα), στίβου (γύρος του τετραγώνου ή άλμα τριπλούν στο πεζοδρόμιο), μπάσκετ (σε πρεβάζι!) και τα απλά παιχνίδια, ακόμη και το άναμμα φωτιών του Κλήδονα (σωστά το έγραψα;) - όλα αυτά είναι στη μνήμη. Όπως και οι άνθρωποι, και κυρίως αυτοί - από τους πιο οικείους μέχρι τους περιστασιακούς πελάτες, από τα ακοίμητα καντήλια μέχρι εκείνους που έφυγαν ή "έφυγαν".

Στην εικόνα που ακολουθεί: Ο Ρετσίνας με τ' όνομα