Rob the robber

Πάω στο μεγάλο πολυεθνικό σουπερμάρκετ. Βάζω τα ψώνια μου στο καλάθι. Φτάνω στο ταμείο και, αντί να πληρώσω, δίνω στην ταμία τον αριθμό του κινητού μου τηλεφώνου, δηλώνω ότι αρνούμαι να συνεισφέρω στα έσοδα του μεγαλοκαπιταλιστή - που εκμεταλλεύεται τους εργαζομένους, αγοράζει φθηνά και πουλάει πανάκριβα, συμβάλλοντας έτσι στην "ακρίβεια" - και προσπαθώ να φύγω σαν κύριος.

Ποια αντίδραση πρέπει να περιμένω από τη διεύθυνση του καταστήματος; Είμαι μάγκας και ρομπέν των δασών; Ή είμαι ένας κοινός κλέφτης;

Φίλος μου δήλωσε περίπου έκπληκτος που εν έτει 2010 νέοι και έξυπνοι άνθρωποι διαλέγουν τον δρόμο της ένοπλης πάλης, όπως ο νεκρός Φούντας (ή διάφοροι άλλοι από τους προστατευόμενους δημοφιλούς εφημερίδας, σαν κι αυτούς που πρόσφατα άρχισαν να συλλαμβάνονται). Μετά τα γεγονότα του 2008 - και λαμβάνοντας υπόψη διάφορα παθολογικά κοινωνικά φαινόμενα στη μεταολυμπιακή, κυρίως, Ελλάδα, που τροφοδοτούν ακρότητες - δεν νομίζω ότι κανείς μας θα έπρεπε να ξαφνιάζεται, ούτε από την "τρομοκρατία" ούτε από την τάση νομιμοποίησης συμπεριφορών που (πίστευα ότι) κανένας γονιός δεν θα ήθελε να διδάξει στα παιδιά του ή να ανεχθεί από αυτά.