Hush!

Ωραία και "πατριωτικά" μας τα είπαν πολλοί τις τελευταίες μέρες. Μετά την κατ' αρχήν συμφωνία για ελάφρυνση των χρεών που έχει το ελληνικό κράτος προς "ιδιωτικούς" φορείς (στους οποίους συμπεριλαμβάνονται όμως, αν κατάλαβα καλά, και δημόσιες τράπεζες όπως οι γερμανικές Landesbanken, καθώς και ασφαλιστικά ταμεία - που υποτίθεται ότι λειτουργούν "κοινωνικά"), ακούσαμε την κυβέρνηση να χαιρετίζει (φυσικά) την απόφαση, στην οποία και η ίδια συμμετείχε, μια και αποτελεί ανάσα για τα οικονομικά του δημοσίου (της πατρίδας δηλαδή). Ακούσαμε επίσης αρκετούς διαφωνούντες να εστιάζουν στη μόνιμη επιτήρηση που θα επιβάλουν οι δανειστές μας, θεωρώντας πως αυτή αποτελεί όχι μόνο ομολογία της αποτυχίας της πατρίδας να ασκήσει πολιτική (όση, έστω, της επιτρέπει το ευρωπαϊκό σύστημα) αλλά και προσβολή της εθνικής μας τιμής, και μάλιστα σε ημέρες εορτασμού ιστορικής επετείου - εξ ου και τα, δικαιολογημένα (κατ' αυτούς τους επικριτές), γεγονότα των παρελάσεων.

Όσοι επιλέγουμε να κατοικούμε, να δραστηριοποιούμαστε και να φορολογούμαστε σε αυτή τη χώρα χαρακτηριζόμαστε από ποικίλες απόψεις αλλά όλοι, νομίζω (πέρα από τις παραπάνω συναισθηματικές και "συλλογικές" θεωρήσεις) θα θέλαμε να καταλάβουμε καλύτερα τι μας ξημερώνει, και μάλιστα για τα επόμενα εννιά και πλέον χρόνια - αν βέβαια (κι αυτό είναι ένα μεγάλο αν) "περάσει" και εφαρμοστεί χωρίς παρατράγουδα η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου (που είναι "καλύτερη" από της 21ης Ιουλίου).

Με τα ταμεία να χαρίζουν χρέη στο δημόσιο, τι αξία έχει η πρόσφατη "λύση του ασφαλιστικού" και τι υπηρεσίες θα παρέχει το σύστημα "κοινωνικής ασφάλισης";

Με το αλλοπρόσαλλο φορολογικό καθεστώς, όπου επιβάλλονται μόνιμες διπλές φορολογήσεις των ίδιων εισοδημάτων και βαφτίζονται έκτακτες, πόσο θεωρείται ότι ενθαρρύνεται η συνέπεια; Και πόσες ιδιωτικές επενδύσεις μπορεί να προσελκυσθούν (που θα μας δίνουν ευκαιρίες απασχόλησης, μια και οι δημόσιες θα είναι φτωχές); Πόσο ακόμη θα συντηρηθεί το σύστημα που αρπάζει απ' αυτούς που μπορεί να εκβιάσει, για να δώσει σε αυτούς που θέλει να στηρίξει (για να το στηρίξουν κι αυτοί);

Όταν στο δημόσιο δεν εξετάζεται αν μια θέση είναι αναγκαία ή μη, αλλά η θέση αυτή απλά καταργείται αν ο υπάλληλος που την κατέχει τύχει να επιλεγεί για την "εργασιακή εφεδρεία", τι ελπίδα μπορούμε να έχουμε (ως πολίτες ή επισκέπτες που συναλλασσόμαστε μαζί τους) ότι οι κρατικές υπηρεσίες θα δουλέψουν καλύτερα;

Ένα τελευταίο (προς το παρόν) ερώτημα έχει να κάνει με την, πάντα σημαντική, πολιτική διάσταση της επικαιρότητας. Πέρα από την καιροσκοπική (και αυξανόμενης δημοφιλίας) στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που θεωρητικά αντιτίθεται σε όλα όσα γίνονται και ταυτόχρονα τα αφήνει να γίνουν, για να τα βρει έτοιμα μπροστά της όταν κυβερνήσει (δοκιμασμένη συνταγή), υπάρχει σοβαρή, ολοκληρωμένη εναλλακτική πολιτική πρόταση (μίγμα εθνικοποιήσεων, επιστροφής στη δραχμή κ.λπ.) που θα μπορούσαμε να υπερψηφίσουμε, όσοι μπορούμε και θέλουμε να δώσουμε δημοκρατική διέξοδο στη σημερινή κατάσταση; Μέχρι τότε, θα μπορούσαν παρακαλώ πολύ να βγάλουν το Σκασμό όσοι είτε ηθικολογούν για τις Cayenne είτε παραληρούν πατρονάροντας τους οργανωμένους υποστηρικτές της ανωμαλίας και του μηδενισμού;