Swing vote

Δεν είναι εξίσου υπεύθυνοι όλοι "οι πολιτικοί" για τη θλιβερή και επιζήμια επανάληψη των εκλογών. Η χώρα μας είναι σε ουσιαστική ακυβερνησία από το Φεβρουάριο του 2011 και έπρεπε, επιτέλους, να στείλει στον υπόλοιπο κόσμο ένα και μόνο μήνυμα: ότι κάτι αρχίζει πάλι να κινείται. Τα αποτελέσματα της 6ης Μαΐου επέτρεπαν σε τρία από τα κόμματα της Βουλής (μεταξύ των οποίων και το έχον τη σχετική πλειοψηφία) να βρουν το μεταξύ τους κοινό έδαφος και να στηρίξουν μια λίγο-πολύ "κεντρώα" κυβέρνηση. Για διαφορετικούς λόγους, και τα τρία υπονόμευσαν αυτή την προοπτική.

- Η ΝΔ έσπευσε να εξαντλήσει σε ένα απόγευμα (!) τις "προσπάθειες" και, σαν έτοιμη από καιρό, την επόμενη μέρα ανακοίνωσε ότι ηγείται αντιαριστερού "Μετώπου", αποσκοπώντας σε δεξιά συσπείρωση στα πλαίσια ενός νέου διπολισμού. Το ρίσκο του Σαμαρά είναι βέβαια να χάσει και να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση με λιγότερους βουλευτές από τους "τωρινούς" 108.

- Το Πασόκ δηλ. ο Βενιζέλος (μια και "υπάρχει μόνο ο Πρόεδρος") προς το παρόν εκφράζεται ασυνάρτητα: όταν (όπως στην υπό τον Παπούλια σύσκεψη) υποστηρίζεις ότι η σύμπραξη ΝΔ-Πασόκ-ΔΗΜΑΡ των 168 εδρών "δεν θα είχε νομιμοποίηση" (;), δεν μπορείς μερικές αράδες μετά να μιλάς για τη δυνατότητα βιώσιμης κυβέρνησης με 120 βουλευτές ("ψήφος ανοχής" δηλ. προσυνεννοημένη αποχή συγκεκριμένων κομμάτων από την ψηφοφορία εμπιστοσύνης).

- Η ΔΗΜΑΡ δεν τόλμησε να φερθεί έμπρακτα ως "αριστερά της ευθύνης" και κρύφτηκε σαν μιξιάρικο πίσω από τα "φουστάνια" των πιο αποφασισμένων: των ΝΔ-Πασόκ που (μαζί με τον ΣΕΒ...) μίλησαν για "οικουμενική κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας" με τον Σύριζα μέσα - και του Τσίπρα, που εύλογα επέλεξε το ρόλο της αντιπολίτευσης σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Και στο κόμμα του Κουβέλη υπερίσχυσε προφανώς ο υπολογισμός, ότι το Πασόκ θα χάσει κι άλλη δύναμη, μέρος της οποίας μπορεί η ΔΗΜΑΡ να καρπωθεί "τώρα που γυρίζει".

ΝΔ και Πασόκ παίζουν "τα ρέστα τους", ελπίζοντας ότι το αποτέλεσμα της 6/5 ήταν συγκυριακό. Το 19% που δεν εκπροσωπήθηκε είναι πιθανό σε μεγάλο του μέρος να απορροφηθεί. Ο Σαμαράς ελπίζει ότι παίρνοντας δεξιούς αλλά και κεντρώους (Ντόρα, ΛΑΟΣ, κάποιους από Καμμένο και Χρυσή Αυγή που θα το ξανασκεφτούν, κάποιους φιλελεύθερους ή και Πασόκους που θα "τσιμπήσουν" στο δίλημμα "ή ευρώ, ή δεύρο έξω") θα μετριάσει τις εντυπώσεις της καθίζησης - που όμως είναι μεγάλη και δεν κρύβεται ούτε φτιασιδώνεται. Το Πασόκ, όλο σε κάτι θα ελπίζει κι αυτό, θα φανεί ίσως στη νέα προεκλογική περίοδο, αλλά τα δικά του "κατάγματα" φαίνονται συντριπτικά.

Η 6η Μαΐου ήταν μια φωτογραφία τοπίου σε καταιγίδα. Αποτύπωσε μια "στιγμή" που αποκλείεται να επαναληφθεί. Υπάρχουν τάσεις που οδηγούν από τον παλιό δικομματισμό σε ένα νέο διπολισμό, με αντίπαλες τις πιο ακατέργαστες και αδιαμόρφωτες (ακόμη) εκδοχές της "αριστεράς" και της "δεξιάς". Ο Σύριζα ευνοείται αυτή τη στιγμή από μια σειρά παραγόντων:

- Την ίδια τη δυναμική που καταγράφηκε στις 6/5 και ενισχύεται στις δημοσιευόμενες δημοσκοπήσεις. Ξεπέρασε το Πασόκ και μάλιστα σε "κάστρα" του - "άρα" δεν είναι ανέφικτο να μιμηθεί σε μαζικότητα το παλιό Κίνημα.
- Το bite (αιχμηρή διεισδυτικότητα, "δάγκωμα") που είχε το βασικό του μήνυμα: Αποφάσισαν (οι "μνημονιακοί") χωρίς εμάς, προχωράμε χωρίς αυτούς. Απλό - "αγγίζει".
- Τη νεαρή ηλικία του "sexy Alexi" - φαινόταν από το 2008 το πράγμα, η κάπως μεγάλη αναβολή που πήρε σχετίζεται οπωσδήποτε με τον "αντιπερισπασμό" των "Δεκεμβριανών" και την τελευταία ευκαιρία που έδωσε η κεντροαριστερά το 2009 στο βασικό της πόλο.
- Το ότι είναι "αντιμνημονιακό" και αριστερό κόμμα και εξ ορισμού "χαϊδεύει τα αυτιά" όσων θα πλήττονταν δομικά από τις μεταρρυθμίσεις (δημόσιοι, συνδικαλιστές, μεσάζοντες, κλειστοεπαγγελματίες και λοιποί βολεμένοι).
- Το ότι ο παλιός δικομματισμός "ψάχνεται", δεν ξέρει τι του γίνεται και έως τώρα είναι απρόθυμος, αν όχι ανίκανος, να αρθρώσει πολιτικό λόγο και να "περάσει" αντεπιχειρήματα κοινής λογικής.

Τι κι αν το περιεχόμενο του προγράμματος Σύριζα είναι σκέτη απελπισία, με απλοϊκές ουτοπικές διακηρύξεις; Τι κι αν οι περίφημοι καθηγητές και "πρεσβύτεροι" που "θα συγκρατήσουν" τον Τσίπρα, το Στρατούλη και τους σφυροδρεπανάκηδες με κάνουν, αντανακλαστικά, να προτιμώ την Κόκκινη Μηλιά (σκέψου...) από τον "κόκκινο" Μηλιό; Όταν ολόκληρος προφε-Σόρος "Μπαρουφάκης" εμμέσως πλην σαφώς είπε να στηρίξουμε Σύριζα, παρόλο που έχει "το πιο αντιπαθητικό πρόγραμμα", πώς περιμένουμε να σκεφτεί ο πιο απλός ψηφοφόρος και να αποφύγει να ψηφίσει (και πάλι...) αυτόν που του υπόσχεται την παράκαμψη της πραγματικότητας;

Να δούμε για πόσο καιρό θα περνά η μπογιά πολιτικών (εδώ αλλά και "έξω") που θα δηλώνουν "έκπληκτοι" όταν η πραγματικότητα ακυρώνει τις διακηρύξεις τους. Όπως ο ΓΑΠ το 2009, που τίποτε δεν είχε ψυλλιαστεί και του έφταιγαν τα Γκρηκ Στατίστιξ, έτσι κι ο ισπανός συντηρητικός Ραχόι (που υποσχέθηκε αυξήσεις συντάξεων κ.λπ.) δείχνει να διαψεύδεται σχετικά γρήγορα, ενώ ακόμη κι ο μεσιέ Ολάντ (που εσφαλμένα πιστεύουμε ότι δεν είναι υπέρ των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών) "ακόμη δεν ορκίστηκε" κι αναγκάζεται, ήδη, να επανεξετάσει τα αισιόδοξα πλάνα του.

Στο μεταξύ, η αδυναμία της Ελλάδας να κινηθεί (προς οποιαδήποτε κατεύθυνση) επιτείνει την αβεβαιότητα και την ανησυχία. Αρκετοί εκφράζουν σιγουριά για το ότι όσα διαβάζουμε για ελληνική έξοδο από το ευρώ είναι "μπλόφα". Όσο καιρό μάλιστα θα είμαστε με "υπηρεσιακή" κυβέρνηση, ακόμη και οι πολιτικοί "της ευθύνης" θα κρατιούνται βολικά στο παρασκήνιο, αποδίδοντας ό,τι στραβό συμβεί σε "υπέρτερες" δυνάμεις. Με άλλα λόγια, κούνια που μας κούναγε.