Το '84 (επί πατρός Παπανδρέου) που πρωτοέγινα συνδρομητής στο Newsweek, οι αναφορές στην Ελλάδα συνήθως είχαν την έκταση μισής στήλης και εμφανίζονταν αραιά και πού. Όσο κι αν με στενοχωρούσε αυτό τότε, ήταν φυσιολογικό, αν αναλογιστούμε το μικρό μέγεθος της χώρας μας. Δεν ταίριαζε με τη μεγάλη ιδέα που μας καλλιεργούσαν, στα σχολεία κι αλλού, για το έθνος μας. (Κατανοητή αυτή η καλλιέργεια, εκείνα τα χρόνια λίγο μετά το φιάσκο του Κυπριακού, ωφέλιμη σε κάποιο βαθμό, άλλο αν κάποιοι την πήραν πολύ στα σοβαρά.) Με τα χρόνια έπαψε να μου κακοφαίνεται η ασημαντότητά μας, ίσως να ανέπτυξα "επικούρεια" αντίληψη: καλύτερα να μην πολυασχολούνται μαζί σου.
Αυτές τις μέρες είμαστε το πρώτο θέμα στα διεθνή ΜΜΕ. Ο υιός Παπανδρέου τον ξεπέρασε τον πατέρα σ'αυτό. Από ένα ζάπινγκ σε ειδησεογραφικά κανάλια της δορυφορικής είδα ότι συζητιέται το "σπάσιμο του ταμπού": η Ευρωζώνη μιλά για το ενδεχόμενο να διώξει ένα μέλος της, μαντέψτε ποιο. Όσο λοιπόν κι αν το δημοψήφισμα, που δεν (;) θα γίνει, φάνταζε αστείο, τύπου "πλούσιος και υγιής κ.λπ.", δεν ήταν καθόλου αμελητέα η άλλη του ανάγνωση: τέθηκε ανοιχτά και επίσημα ως θέμα η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Συνειδητοποίησα (κι όχι μόνο εγώ) ότι μπροστά στο ενδεχόμενο αυτό κόπηκαν λιγάκι οι εύκολες κραυγές, άκουσα ανθρώπους που διαρκώς μουρμούριζαν νοσταλγικά υπέρ της δραχμής (και εναντίον του κοντού λογιστάκου) να εξανίστανται και να λένε "ε όχι και να βγούμε απ' το ευρώ".
Κόπηκαν (προσωρινά;) κι άλλα αυτή την εβδομάδα. Κόπηκε η αγανακτισμένη απαίτηση για κρεμάλες και τουφεκισμούς. Κόσμος που απέρριπτε το πολιτικό σύστημα στήθηκε σε οθόνες και ραδιόφωνα για να ακούσει τους απαξιωμένους ηγέτες του να μιλάνε (εξίσου ανούσια όπως έκαναν πάντα, για να μην πω περισσότερο). Ίσως γιατί ακόμη (και για πόσο;) οι μικρότεροι σχηματισμοί (κόμματα ή "λέσχες" Φλωρίδηδων κ.λπ.) μπορεί να φιλοξενούν λαμπρά μυαλά αλλά, πολιτικά, είναι νάνοι. Αυτός είναι κι ένας λόγος (πέραν του κόστους και του χρόνου που θα στοιχίσουν) για τον οποίο πιστεύω ότι οι εκλογές τώρα δεν είναι η προτιμότερη λύση. (Σίγουρα όμως είναι προτιμότερη από τις εκλογές σε 3 ή 6 μήνες - δεν νομίζω ότι αντέχεται τέτοια διάρκεια αστάθειας.) Αυτή τη στιγμή θα μου άρεσε να δω μια κυβέρνηση συνεργασίας, όχι απλά υπηρεσιακή ή διεκπεραιωτική αλλά με πολιτική ατζέντα και με παραγωγή έργου. Η Βουλή έχει 2 χρόνια ζωής μπροστά της και θα μπορούσε να αναδείξει συνδυασμούς που θα κατάφερναν να συνεννοηθούν και να κάνουν δουλειά. Στο μεταξύ, δίνεται χρόνος για ανασύνταξη και ανάδειξη αξιόλογων "νέων" πολιτικών δυνάμεων, που κι αυτό είναι κάτι που θέλει δουλειά. Σε εκλογές τον Δεκέμβριο, οι "μικροί" θα χαντακώνονταν, είτε από τη θλιβερή τους αντιδικία (βλ. το σημερινό κλίμα μεταξύ των εξίσου λάβρων αντιμνημονιακών ΚΚΕ & Σύριζα), είτε από την ίδια τους τη γύμνια (βλ. τους ρεαλιστές κεντρώους που εκπροσωπούνται από τουλάχιστον 3 διαφορετικούς φορείς).
Δεν θα μιμηθώ διάφορους "γλείφτες" που έσπευσαν να πουν πόσο Μεγάλος είναι ο ΓΑΠ που, αφενός εκμεταλλεύεται τα διαπραγματευτικά μας πλεονεκτήματα και κάνει άνω-κάτω τον κόσμο (ένα δείγμα της διεθνούς αναγνώρισης του μεγαλείου του θα το δείτε εδώ), αφετέρου με την πρόταση για δημοψήφισμα έβγαλε στην επιφάνεια όλα τα παραπάνω και άρα η κίνησή του ήταν "επωφελής". Ο πρωθυπουργός όπως και ο Σαμαράς και οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί νοιάζονται πρωτίστως για την καρέκλα τους και για το πώς θα πάει καλά το κόμμα του καθενός. Αν ο Παπανδρέου ήθελε να παίξει τίμια, θα είχε ζητήσει τη γνώμη του λαού τον καιρό του Καστελόριζου (άνοιξη 2010), επικαλούμενος την "αλλαγή δεδομένων" που τον οδήγησε σε αλλαγή πολιτικής. Τώρα που η χώρα παρέλυσε και η δημοτικότητα του Πασόκ βρίσκεται στα τάρταρα, τα παπανδρεϊκά νούμερα (είπα-ξείπα για το δημοψήφισμα και το θέμα του, δώστε μου ψήφο εμπιστοσύνης για να συναινέσω σε κυβέρνηση συνεργασίας κ.λπ.) και τα παιχνίδια ισορροπίας με τον εσωκομματικό αντίπαλο είναι παπατζηλίκια που ελάχιστη αξία έχουν σε σχέση με το τι μας περιμένει και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να το αντιμετωπίσουμε.
Αυτές τις μέρες είμαστε το πρώτο θέμα στα διεθνή ΜΜΕ. Ο υιός Παπανδρέου τον ξεπέρασε τον πατέρα σ'αυτό. Από ένα ζάπινγκ σε ειδησεογραφικά κανάλια της δορυφορικής είδα ότι συζητιέται το "σπάσιμο του ταμπού": η Ευρωζώνη μιλά για το ενδεχόμενο να διώξει ένα μέλος της, μαντέψτε ποιο. Όσο λοιπόν κι αν το δημοψήφισμα, που δεν (;) θα γίνει, φάνταζε αστείο, τύπου "πλούσιος και υγιής κ.λπ.", δεν ήταν καθόλου αμελητέα η άλλη του ανάγνωση: τέθηκε ανοιχτά και επίσημα ως θέμα η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Συνειδητοποίησα (κι όχι μόνο εγώ) ότι μπροστά στο ενδεχόμενο αυτό κόπηκαν λιγάκι οι εύκολες κραυγές, άκουσα ανθρώπους που διαρκώς μουρμούριζαν νοσταλγικά υπέρ της δραχμής (και εναντίον του κοντού λογιστάκου) να εξανίστανται και να λένε "ε όχι και να βγούμε απ' το ευρώ".
Κόπηκαν (προσωρινά;) κι άλλα αυτή την εβδομάδα. Κόπηκε η αγανακτισμένη απαίτηση για κρεμάλες και τουφεκισμούς. Κόσμος που απέρριπτε το πολιτικό σύστημα στήθηκε σε οθόνες και ραδιόφωνα για να ακούσει τους απαξιωμένους ηγέτες του να μιλάνε (εξίσου ανούσια όπως έκαναν πάντα, για να μην πω περισσότερο). Ίσως γιατί ακόμη (και για πόσο;) οι μικρότεροι σχηματισμοί (κόμματα ή "λέσχες" Φλωρίδηδων κ.λπ.) μπορεί να φιλοξενούν λαμπρά μυαλά αλλά, πολιτικά, είναι νάνοι. Αυτός είναι κι ένας λόγος (πέραν του κόστους και του χρόνου που θα στοιχίσουν) για τον οποίο πιστεύω ότι οι εκλογές τώρα δεν είναι η προτιμότερη λύση. (Σίγουρα όμως είναι προτιμότερη από τις εκλογές σε 3 ή 6 μήνες - δεν νομίζω ότι αντέχεται τέτοια διάρκεια αστάθειας.) Αυτή τη στιγμή θα μου άρεσε να δω μια κυβέρνηση συνεργασίας, όχι απλά υπηρεσιακή ή διεκπεραιωτική αλλά με πολιτική ατζέντα και με παραγωγή έργου. Η Βουλή έχει 2 χρόνια ζωής μπροστά της και θα μπορούσε να αναδείξει συνδυασμούς που θα κατάφερναν να συνεννοηθούν και να κάνουν δουλειά. Στο μεταξύ, δίνεται χρόνος για ανασύνταξη και ανάδειξη αξιόλογων "νέων" πολιτικών δυνάμεων, που κι αυτό είναι κάτι που θέλει δουλειά. Σε εκλογές τον Δεκέμβριο, οι "μικροί" θα χαντακώνονταν, είτε από τη θλιβερή τους αντιδικία (βλ. το σημερινό κλίμα μεταξύ των εξίσου λάβρων αντιμνημονιακών ΚΚΕ & Σύριζα), είτε από την ίδια τους τη γύμνια (βλ. τους ρεαλιστές κεντρώους που εκπροσωπούνται από τουλάχιστον 3 διαφορετικούς φορείς).
Δεν θα μιμηθώ διάφορους "γλείφτες" που έσπευσαν να πουν πόσο Μεγάλος είναι ο ΓΑΠ που, αφενός εκμεταλλεύεται τα διαπραγματευτικά μας πλεονεκτήματα και κάνει άνω-κάτω τον κόσμο (ένα δείγμα της διεθνούς αναγνώρισης του μεγαλείου του θα το δείτε εδώ), αφετέρου με την πρόταση για δημοψήφισμα έβγαλε στην επιφάνεια όλα τα παραπάνω και άρα η κίνησή του ήταν "επωφελής". Ο πρωθυπουργός όπως και ο Σαμαράς και οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί νοιάζονται πρωτίστως για την καρέκλα τους και για το πώς θα πάει καλά το κόμμα του καθενός. Αν ο Παπανδρέου ήθελε να παίξει τίμια, θα είχε ζητήσει τη γνώμη του λαού τον καιρό του Καστελόριζου (άνοιξη 2010), επικαλούμενος την "αλλαγή δεδομένων" που τον οδήγησε σε αλλαγή πολιτικής. Τώρα που η χώρα παρέλυσε και η δημοτικότητα του Πασόκ βρίσκεται στα τάρταρα, τα παπανδρεϊκά νούμερα (είπα-ξείπα για το δημοψήφισμα και το θέμα του, δώστε μου ψήφο εμπιστοσύνης για να συναινέσω σε κυβέρνηση συνεργασίας κ.λπ.) και τα παιχνίδια ισορροπίας με τον εσωκομματικό αντίπαλο είναι παπατζηλίκια που ελάχιστη αξία έχουν σε σχέση με το τι μας περιμένει και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να το αντιμετωπίσουμε.
2 σχόλια:
Πιστεύεις ότι μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας που να αντέξει 2 χρόνια; Υπάρχουν στελέχη ικανά (από οποιοδήποτε κόμμα) που να μπορούν να σηκώσει αυτή την ύψιστη εθνική ευθύνη; Μακάρι αλλά γιατί δεν μπορούν να κάνουν κάτι και γρήγορα; Ποιον θα ωφελήσουν οι εκλογές; Χθές το βράδυ περίμενα να ακούσω κάτι ουσιαστικό από τον πρωθυπουργό αλλά μάταια. Αρκέστηκε στο ότι η Λιάνη του έφαγε την βίλα του μπαμπά ("κληρονόμησα μόνο το όνομα") και στα έργα που έγιναν και τόσο τα πολυδιαφημίζουμε αλλά σε άλλες χώρες είναι αυτονόητα. Τελκά ποιος θα μπορούσε να είναι πρωθυπουργός που να εκμεταλλευτεί αυτή την ιστορική ευκαιρία που έχουμε να βάλουμε σε τάξη την χώρα μας; Έχοντας γεννηθεί στο εξωτερικό, προς στιγμή νόμισα ότι υιοθετούμε τα ωραία συστήματα που υπάρχουν έξω. Τελικά όμως μήπως όλα αυτά είναι πρόσκαιρα; Κούρασα με την φλυαρία μου αλλά θέλω να δω να γίνεται κάτι σωστό σε αυτό τον τόπο. Με κούρασαν τα πασαλείματα και οι προχειρότητες. Επειδή έχω εμπιστοσύνη στην κρίση σου, τι προβλέπεις να γίνεται από εδώ και μπρός;
Σίγουρα μπορεί να γίνει κυβέρνηση συνεργασίας. Γίνεται σε πολλές άλλες χώρες του πλανήτη και εμείς (ακόμη) σε αυτόν τον πλανήτη είμαστε. Με τις κυβερνήσεις-σούπες όπως αυτή με Πασόκ-ΝΔ που πάει να σχηματιστεί έχω πάντα μια αμφιβολία, δεν είναι επαρκώς πολιτικές, δεν είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικές και αυξάνουν την συναισθηματική αντίδραση ενάντιά τους (διότι δεν υπάρχει ουσιαστική αξιωματική αντιπολίτευση).
Ναι, η μπηχτή με τη βίλα ήταν εμφανής, συμφωνώ ότι είναι ασήμαντη όσο και η προσπάθεια του ΓΑΠ να παίξει τον πρώτο ρόλο. Η χώρα δύσκολα θα μπει σε τάξη τώρα που είναι χρεωκοπημένη, το μόνο θέμα είναι πόσο άτακτα θα έρθει η πτώση.
Δημοσίευση σχολίου